ႏွစ္ေဟာင္း(ဘင္) ကုိ ႏွဳတ္ခြန္းဆက္သ၍ ႏွစ္သစ္(ဥပါဒ္) ကုိ ႀကဳိဆုိလုိက္ၾကစုိ႔လား

ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လုိ႔ ႏွစ္သစ္ကုိ ကူးေျပာင္းလုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ျပန္ၿပီ။ အေဟာင္းအကုန္ အသစ္အကူး ႏွစ္သစ္ကူးအခါသမယမွာ ဒါန သီလ ဘာ၀နာကုသုိလ္ကံအသစ္ေတြနဲ႔အတူ ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာျပည္သားမ်ားအပါအ၀င္ ကမၻာ့ဘာသာေပါင္းစုံကို မဂၤလာရွိတဲ့ ႏွစ္သစ္မွာ ကုိယ္ေရာစိတ္ပါ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ေကာင္းကံအသစ္မ်ားမ်ားျပဳနဳိင္ၾကပါေစလုိ႔ဦးစြာပဏာမႏွဳတ္ခြန္းဆက္သလုိက္ပါသည္။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားနည္းတူပဲ အျခားေသာဘာသာ၀င္အေပါင္းတုိ႔ကလည္း မိမိတုိ႔ဆုိင္ရာ ယဥ္ေက်းမွဳထုံးတမ္းအစဥ္အလာအရ ကံအသစ္ျဖစ္တဲ့ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပဲြ၊ အသက္လႊတ္ေဘးမဲ့ေပးပဲြ ၊ ေပးကမ္းစြန္က်ဲပြဲ၊မိဘေတြကုိကေတာ့တဲ့ပဲြစတဲ့ေကာင္းမြန္တဲ့အစဥ္အလာကုိယ္စီနဲႏွစ္သစ္ကုိႀကဳိဆုိၾကပါလိမ့္မယ္လုိ႔္ထင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ေတြဟာ တစ္စပ္တည္း မရပ္တန္႔ဘဲ ့ စကၠန္႔တုိင္း မီနစ္တုိင္း နာရီတုိင္းေျပာင္းလဲေနၾကပါတယ္။ တုိေတာင္းတဲ့အခ်ိန္က မထင္ရွားလွေလေတာ့ အခ်ိန္ၾကာပီး ရုပ္၀တၳဳမ်ား ျဖစ္ပ်က္တာ ထင္ရွားလွတဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုိပဲ ႏွစ္ကူးၿပီ ( အခ်ိန္ကာလတစ္ခုေျပာင္းလဲၿပီ)လုိ႔ ေလာကသမုတိအမွန္အေနျဖင့္ ကူးေျပာင္းတယ္လုိ႔ သမုတ္လုိက္ၾကပါေတာ့တယ္။

လူေတြ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ေတြ႕လုိႀကယင္ တုိေတာင္းတဲ့ စကၠန္႔ေတြမွာ သတ္မွတ္၍ ခ်ိန္းေတြ႔ၾကမယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အခ်ိန္ကတုိေတာင္းလွလြန္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။၊ ကာလတာရွည္တဲ့ နာရီ ၊ ရက္ေတြမွာ ခ်ိန္းဆုိၾကတာမ်ားပါတယ္။ သုိ႔ေပတည့္ တစ္ႏွစ္ဆုိတာ တုိင္းေတာင္းလွတဲ့ စကၠန္႕ကေလးေတြကုိစုစည္းထားတာပဲလုိ႔ ေလာကလူအမ်ားကလက္ခံၾကပီးသားပါပဲ။

သတိမမူလွ်င္ ျမဴေတြေတာင္မွျမင္ဖုိ႔ခက္ခဲလွပါတယ္။ ထုိနည္းတူပဲ သတိမမူခဲလွ်င္အခ်ိန္ရဲ႕အေျခခံ ကာလတုိကုိလည္း ျမင္နဳိင္ခဲၾကပါလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶက ဓမၼပဒ ၊ အပၸမာဒ၀ဂ္မွာ ဒီလုိ ေဟာထားခဲ့တာေနမွာပါပဲ။

အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ၊ ပမာေဒါ မစၥဳေနာ ပဒံ။
အပၸမတၱာ န မီယႏၱိ၊ ေယ ပမတၱာ ယထာ မတာ။( ဂါထာ ၂၁)

ဆုိလုိတာကေတာ့……

ရုပ္နာမ္သေဘာေတြအေပၚမွာ သတိျမဲစြာရွိေနတဲ့သူဟာ အသက္ေသေပမယ့္ အၿမဲရွင္လ်က္ေနသူပဲတဲ့။
နာမ္ရုပ္တုိ႔ရဲ႕သေဘာေတြအေပၚမွာ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနတဲ့သူဟာ အသက္ရွင္ေပမယ့္ ေသလ်က္ေနတဲ့သူပါပဲတဲ့။
ဒါဆုိ သတိမူခဲ့လွ်င္ ျမဴကုိပင္ သင္ျမင္ေနရမွာပါပဲ ။ အဆုိင္အခဲတုိင္တာအေအာက္အအုံႀကီးေတြဆုိတာ အေျခခံ သဲပြင့္ျမဴမွဳန္ကေလးေတြနဲ႔ ဆင့္ကဲေျပာင္းလဲတညေဆာက္္ထားတာေပါ့။ တစ္ႏွစ္ဆုိတာဟာလဲ အေျခခံ စကၠန္႔ကာလအတုိေတြကုိ ဆင့္ကဲ စုစည္းထားတာေပါ့။

ဓမၼစၾကာမွာေတာ့ အာေလာေကာ ဥဒပါဒိ လုိ႔ မွတ္ထားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေလာကႀကီးက အလင္းစက္ေတြေပါင္းစပ္ရာကေန အဆုိင္အခဲ ပုံသ႑ာန္ေတြအထိဆင့္ကဲ ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။

ဓာတ္ အႀကီးစား ေလးမ်ဳိး၊ ဓာတ္ အငယ္စား (အ႒ကလာပ္ရုပ္) ရွစ္မ်ဳိးနဲ႔ ဓာတ္တစ္ခုက ဦးေဆာင္ က်န္ဓာတ္ေတြ ေနာက္လုိက္ျဖစ္ေနတဲ့အစုသေဘာနဲ႔ ေလာကႀကီးက ပုံ႑ာန္အမ်ဳိးနဲ႔ ခ်ယ္လွယ္လာၾကရင္း မူရင္းေျပာက္သြားေလာက္ေအာင္ နာမည္တစ္ခုေပၚ ေနာက္နာမည္တစ္ခုနဲ႔ဖုံးလႊမ္ပစ္လုိက္ၾကပါတယ္။

သူဘာသာသူရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ကုိ စကၠန္႕ ၊ မီနစ္၊ နာရီ၊ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ ေတြနဲ႔ ေသးငယ္ရာကေန ႀကီးမားလာတဲ့ အဆင့္ကုိ နာမည္ပညတ္ေတြနဲ႔ အဆင့္အဆင့္အစားထုိးပစ္လုိက္ၾကတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္လူေတြဟာ နာရီရဲ႕လႊမ္းမုိးမွဳေအာက္၊ အခ်ိန္ရဲ႕လႊမ္းမုိးေအာက္မွာ ေန႔စဥ္နဲ႔မွ် မလြတ္မလပ္နဲ႔ နစ္မြန္းေနၾကရပါတယ္တဲ့။
ဦးေနွာက္ထဲမွာ နာရီေတြကုိ ထည့္ထားမိၾကတာလုိ႔ပဲေပါ့။

အဘိဓမၼာေ၀ါဟာရေတြမွာေတာ့ ရုပ္နာမ္တရားကေတာ့ ဥပါဒ္ နဲ႔ ဘင္ ( ဥဒယဗၺယ-ျဖစ္ပ်က္) ေပါ့၊ ဘင္ဆုိတဲ့ အေဟာင္းကာလကုိ ဥပါဒ္ဆုိတဲ့ အသစ္ကာလက အစားထုိး၍ ၀င္ေျပာင္းေပးလုိက္တာပါပဲ။ ေရွးေရွးနာမ္ရုပ္အေဟာင္း(အပ်က္၊ဘင္ခဏ)ကုိစြန္႔ခြာႏွဳတ္ခြန္းဆက္သ၍ ေနာက္ေနာက္နာမ္ရုပ္အသစ္(အျဖစ္ ၊ဥပါဒ္ခဏ)အစားထုိး၍ ႀကဳိဆုိလုိက္ၾကလုိက္တာေပါ့။

လူေတြဟာလဲ မီနစ္တုိင္း စကၠန္႔တုိင္း ေမြးၿပီးေသေနၾကတာပါပဲ။ ခဏိက ဇာတိ ဇရာ မရဏလုိ႔ ေခၚရမွာထင္ပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ထင္းရွားလွတဲ့ ရုပ္ကုိယ္ေကာင္အဆုိင္အခဲႀကီး မိခင္၀မ္းကေနေမြးလာတာကုိပဲ ေမြးလာၾကတယ္။ ဒီရုပ္ကုိယ္ေကာင္ႀကီး အသက္ထြက္၍ ေသသြားတာကုိပဲ ေသဆုံးတယ္လုိ႔ ထင္းရွားတဲ့ (ဇာတိ ဇရာ မရဏ) ဘ၀တစ္ခု ေသၿပီးေမြးတယ္ဆုိတာ သက္မွတ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။

ဓမၼရဲ႕အႏွစ္သာရကေတာ့ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ ေနရာဌာနတုိ႔ရဲ႕အလြန္မွာရွိပါတယ္( True Dhamma exists beyond Time and space)။ ဓမၼရဲ႕ အႏွစ္ကုိ ရထားၿပီးတဲ့ ဗုဒၶကုိ အဂုၤလိမာလက “ ရဟန္းႀကီး ရပ္ပါေတာ့၊ ငါ့ကုိေၾကာက္၍ မေျပးပါနဲ႔” တဲ့။ ဗုဒၶကေတာ့ အဂုၤလိမာလကုိ ဒီလုိျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ “အေမာင္ ဟိ ံသက ၊ ငါက ရပ္ေနပါတယ္။ သင္ကသာ ေျပေနတဲ့သူပါ”ဲတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶက အခ်ိန္ကာလနဲ႔ ေနရာဌာနကုိ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီးတဲ့သူျဖစ္လုိ႔ ဒီစကားကုိ ေျပာလုိက္တာပါပဲ။ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ ပုထုဇဥ္ေလာကလူသားေတြမွာေတာ့ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ ေနရာဌာနေတြကုိ ေက်ာ္လႊားဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနၾကရင္း ေျပးလႊားေနၾကတုန္း ေဟာ.. ႏွစ္သစ္တစ္ခုကုိေတာင္ ေရာက္လာျပန္ၿပီပါေကာလား။

ႏွစ္သစ္မွာ မဂၤလာသုခအေပါင္းႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္း ျပည့္စုံၾကပါေစလုိ႔ ေမတၱာပုိ႔သလုိက္ပါသည္ အားလုံးေသာ ကမၻာသူကမၻာသားအေပါင္းတုိ႔…………………

နားလည္ေပးပါတယ္ ေလာကဓမ္ရယ္....

ေလာကမွာ အေကာင္းေလးမ်ဳိး အဆုိးေလးမ်ဳိးနဲ႔ ေန႔စဥ္လည္ပတ္အစားထုိးကာရွာေဖြေနၾကတာဟာ (ေလာကဓမၼ=) ေလာကဓမ္ပါပဲတဲ့။ ေလာကဓမ္ရွစ္မ်ဳိးရွိတယ္ဆုိတာလဲ လူတုိင္းသိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ လူအမ်ားက အဓိပၸါယ္ေကာက္မွားလုိ႔ ဆင္းရဲတာ၊ မေကာင္းတာခံစားေနရတာကုိပဲ ေလာကဓမ္လုိ႔ထင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာစကားမွာ ဖြင့္ဆုိမွဳ မွားခဲ့တဲ့စကားလုံးေတြက ခပ္မ်ားမ်ားပဲမဟုတ္ပါလား။ ဥေပကၡာကုိ လစ္လ်ဴရွဳတယ္ ဆုိတဲ့စကားလုံးမ်ဳိးေတြနဲ႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ခဲ့သလုိမ်ဳိးေပါ့။ ေလာကဓမ္ကုိ ဆက္ေျပာရယင္ေတာ့ျဖင့္ ရွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။

၁။ လာဘ- လာဘ္ရျခင္း
၂။ အလာဘ- လာဘ္မရျခင္း
၃။ ယသ- အၿခံအရံေပါျခင္း
၄။ အယသ- အၿခံအရံမဲ့ျခင္း
၅။ နိႏၷ - ကဲ့ရဲခံရျခင္း
၆။ ပသံသ- ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း
၇။ သုခ- ခ်မ္းသာျခင္း
၈။ ဒုကၡ- ဆင္းရဲျခင္း


ေကာင္းတာေလးမ်ဳိး၊ မေကာင္းတာေလးမ်ဳိး ၊ေပါင္းေတာ့ ရွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ေကာက္ယူတာမွားလာခဲ့ၾကေတာ့ မေကာင္းတာနဲ႔ဆင္းရဲတာကုိပဲ ေလာကဓမ္လုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ရွိေနၾကတယ္။ အဲဒီရွစ္မ်ဳိးကုိပဲ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု အစားထုိး ေျပာင္းလဲေပးျခင္းျဖင့္ ေန႔ ၊ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ ေတြကုိ မိမိရဲ႕အသက္နဲ႔ ေပါင္း၊ ေျမွာက္၊ စား လာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ အသက္ႀကီးလာၾကၿပီး ဘ၀ေဟာင္းတစ္ခု ရပ္တန္႔ကာ ေနာက္ဘ၀သစ္တစ္ခုဆုိတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ကုိ စတင္စုိက္ပ်ဳိးလာၾကရေတာ့တယ္။ မဇၥ်ိမပဋိပဒါ အလယ္လမ္းစဥ္ဆုိတာ ေကာင္းေလပါး အစြန္းတစ္ဖက္ကုိလည္းမကပ္ညိ၊ မေကာင္းေလးပါး အစြန္းတစ္ဖက္ကုိလည္း မကပ္ညိတာ မ်ဳိးကုိဆုိလုိတာျဖစ္ေၾကာင္းပါ။ ေန႔စဥ္လူသားမ်ားကေတာ့ ဟုိဘက္အစြန္းကုိေရာ ဒီဘက္အစြန္းကုိပါ ကပ္ညိပီး အမွန္မသိမွဳ ေမာဟနဲ႔ အစားထုိး လ်စ္လ်ဳပစ္ေနၾကပါတယ္( Objects are replaced by ignorance )။ ေမာဟနဲ႔ ေခ်ဖ်က္တယ္ဆုိတာကေတာ့ ေရွ႕အာရုံေဟာင္းတစ္ခုကုိ ေနာက္အာရုံအသစ္တစ္ခုနဲ႔အစားထုိးလ်က္ လ်စ္လ်ဴရွဳလ်က္သယ္လာတာကုိ ဆုိလုိတာပါပဲ။ ဘုရားကေတာ့ ဥပမာလြယ္လြယ္နဲ႔ ထင္ရွားေအာင္ ေလ်ာင္း ၊ထုိင္၊ ရပ္၊ သြား ဆုိတဲ့ အိရိယာပုဒ္ေလးပါးအာရုံကုိ သတိလက္လြတ္ကာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုအေျပာင္းလဲလုပ္ေနတာရဲ႕အစပ္( ဥပမာ-အထုိင္နဲ႔ အထ)မွာ မသိျခင္းမ်ဳိးပဲေဟလုိ႔ ေျပာခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဗုဒၶက အက်ဥ္းခ်ဳံးစကား ေလ်ာင္း၊ ထုိင္ ၊ ရပ္၊သြား ေလးပါးအိရိယာပုထ္(=၀ိဟရတိ) မေမ့အေလ်ာ့ မေပါ့အဆ သတိရွိရွိ ေနရစ္ခဲ့ၾကေလာ့ ခ်စ္သားတုိ႔(=အပၸေဒန သမၸာေဒထ) ေနာက္ဆုံးစကား မိန္႔ထားခဲ့တာမွာပါပဲ။ လူေတြဟာ ျပင္ပအာရုံခ်မ္းသာတာဟာ ငါတကယ္ခ်မ္းသာတာပဲလုိ႔ သညာနဲ႔ မွတ္ထင္ပီး ေန႔စဥ္အစားထုိးေတာက္ေလွ်ာက္လုိက္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လုိက္ေလေလ ေမာေလေလျဖစ္ပီး ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳေတြ ေ၀းသထက္ ေ၀းေ၀းလာ ေလေလပါပဲတဲ့။ တံလ်ပ္ကုိ ေရထင္ ေရႊသမင္ အလုိက္မွားခဲ့ပီေပါ့။

ပုံစံေျပာင္းလႊဲၿပီးသယ္ယူလာတဲ့အတြက္ အမွန္တရားတစ္ခုကုိ လူသားေတြက ရွာေဖြလုိ႔မရခဲ့တာျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ တံလ်ပ္ဆုိတဲ့စကားလုံးက တံ = ေရ၊ လ်ပ္= အရိပ္အေရာင္ (အေငြ႔) လုိ႔ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ ေနပူအရွိန္ေၾကာင့္ တရိပ္ရိပ္ထေနတဲ့ တံလ်ပ္ဟာ တကယ္ေတာ့ ေရအစစ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း ေရကုိဆာေလာင္မြတ္သိပ္လွသည့္ သညာသိ ေရႊသမင္ေလးအဖုိ႔မွာေတာ့ ေသာက္ရလုိက္ယင္ေတာ့ အေမာေျပေစမည့္ေရ လုိ႔ထင္ေနပါတယ္။

လူသားေတြဟာလဲ အတြင္းက ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမီး အေငြ႔ေတြ႕က ေလာင္ကြ်မ္းစရာ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ အာရုံေတြကုိ အစစ္အမွန္ သုခပဲလုိ႔ အထင္ေရာက္ၿပီး ေန႔စဥ္လုိက္လံရွာေဖြလ်က္ေလာင္ကြ်မ္းပစ္ၾကပါတယ္။ ေရႊသမင္ တံလ်ပ္ကုိ ေရထင္သလုိမ်ဳိးပဲေပါ့။ တကယ္ေတာ့ အျပင္မွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ရွာေဖြေနတဲ့အရာေတြဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမီးေတြနဲ႔ အေငြ႔ပ်ံ အလင္းတုိက္စားလုိ႔ ေနစဥ္ရွာေဖြလာသမွ်အာရုံေတြဟာ ၀သြားတယ္။ အားရသြားတယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ဒီလုိအာရုံမီးစာကုိ အာရမၼဏိကကိေလသာေလာင္ကြ်မ္းလုိက္တာကုိေတာ့ သတိမမူလ်င္ ျမဴ(မီးအေငြ႔)ကုိပင္ မျမင္စြမ္းနဳိင္တာဟာ ေမာဟရဲ႕လက္ခ်က္ေၾကာင့္ပါပဲတဲ့။

လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားကလည္း လူအမ်ား ငါးပါးအာရုံမွာ ေရွ႕အာရုံတစ္ခုကုိ ေနာက္အာရုံတစ္ခုနဲ႔ ေန႔စဥ္အစားထုိးလ်က္ နစ္ေမ်ာေနတဲ့ သေဘာမ်ဳိးကုိ သံေ၀ဂေတးထပ္နဲ႔ေရးျပေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

“ငါးအာရုံ ဘင္အစု၊ ခင္မွဳနဲ႔ ေန႔အကုန္၊
နင္ယခု ေမ့ပုံလုိ ၊ ေတြ႕မႀကဳံစခမ္း၊
ပယ္ေလး၀ ေသာကဘုံမွာ ၊ ေမ်ာရယုံရွိေတာ့ ခမန္း။
ေအာ္အ၀ီစိ ေသာင္းအငူမွာ ေခါင္းမျပဴစတမ္း၊
ႏွစ္အရွည္နစ္မည္လမ္းကုိလ ၊ နင္ေမွ်ာ္စမ္းနင့္ကုိ၊
ေဒသနာထင္အလင္းရယ္နဲ႔ နင့္အဖ်င္းပုိထက္သာပို၊
သည္ေလာဘစရုိက္အုိကုိ ..............”
စသည္ျဖင့္ ေနာင္လာေနာက္သားတပည့္မ်ားအတြက္ သတိသံေ၀ဂ ရရွိရန္ ေရးစပ္ကုံးခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။

ေအာ္....တကယ္ေတာ့လဲ ေလာကဓမ္ဆုိတာ ေကာင္းေကာင္း ဆုိးဆုိး ႏွစ္မ်ဳိးစလုံးကုိ ဆုိလုိတာပါပဲ။ အဲဒီနွစ္မ်ဳိး ႀကဳံေတြ႕လာယင္ စိတ္ဓာတ္ယိမ္းယုိင္မသြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားနဳိင္တဲ့ ပဇၥ်ိမပဋိပါဒါ အစြန္းႏွစ္ဖက္ကင္းတဲ့ အလယ္လမ္းစဥ္ ျဖစ္တဲ့ ေကာင္းေကာင္း ဆုိးဆုိး တုန္လွဳပ္ျခင္း မရွိဘူး( ဖု႒ႆ ေလာကဓေမၼဟိ၊ စိတၱံ ယႆ နကမၸတိ ) ဆုိတာ ဒီလုိမ်ဳိးအဓိပၸါယ္ေတြျပည့္၀ေနပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ေတြးေတာၿပီးေတြးေတာေနမိရင္း.........