အတၱခန္းက်ဥ္းထဲက ပုိင္ရွင္အမွွန္ကုိ ငါရွာေဖြေနခဲ့ၿပီ

ေလာကတြင္ အရာ၀တၳဳမ်ားကုိ ပုိင္ဆုိင္မွဳႏွင့္ပတ္သက္၍ ကုိယ္စီ ကုိယ္စီ သူပုိင္၊ ငါပုိင္၊ အမ်ားပုိင္လုိ႔ သတ္မွတ္ထားၾကတာမ်ားပါတယ္။ ရုပ္၀တၳဳေတြကုိ ပညတ္(သမုတိသစၥာ) ဘာသာစကားနဲ႔ေတာ့ ပုိင္တယ္။ မပုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာလို႔ရေကာင္းေပမယ့္ (ပရမတၳသစၥာ)ကေတာ့ မီနစ္စကၠန္႔တုိင္းေျပာင္းလဲေနတဲ့ အတြင္းရုပ္(အဇၥ်တၱိက)၊ အျပင္ရုပ္ (ဗဟိဒၶ)ေတြကေတာ့ သူဘာသာသူ စကားလုံးမရွိ ၊ အခ်ိန္ကာလမရွိစြာနဲ႔ အေၾကာင္းအက်ိဳးသဘာ၀အတုိင္း ေျပာင္းလဲ ေျပာင္းလဲၿပီးေတာ့ အစားထိုး၊အစားထုိး သြားၾကပါတယ္။ ငါတုိ႔က ေဘးကေန အတၱေတြနဲ႔ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ၿပီးေတာ့ ငါပုိင္တယ္လုိ႔ ေအာ္ေျပာၿပီး က်န္ရစ္ေနခဲ့ၾကတာေပါ့။

လမ္းမႀကီးေဘးမွာ အိမ္ေဆာက္ၿပီး ေနထုိင္တဲ့လူတစ္ေယာက္လုိ လမ္းေပၚကျဖတ္သြားတဲ့ ကားအမ်ဳိးအမ်ဳိးေတြကုိ ငါ့ကား ၊ သူ႔ကားနဲ႔ ေျပာေျပာၿပီး အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔အလုပ္သူ လုပ္လ်က္ အစားထုိးေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ရုပ္ဓာတ္ေတြေရာ၊ နာမ္ဓာတ္ေတြကုိပါ ငါတုိ႔က မီတာေတြကုိ ႀကည့္ၿပီး ဂဏန္းသခၤ်ာေတြေအာက္မွာ လက္ညွဳိးေတြကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ဳိးရင္း ေရတြက္ေနခဲ့ၾကတယ္ေလ။

ကိေလသာတရား (၁၀) ပါးကေတာ့ ဘယ္လူမ်ဳိး ၊ ဘယ္ ႏုိင္ငံ၊ ဘယ္လုိ အ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ထားတဲ့ သူေတြက မူပုိင္( Copyright) လုပ္ထားပါသလဲလုိ႔ တစ္ခါတစ္ေလကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္္ေမးေနမိပါတယ္။ ပရိတ္ႀကီးမွာေတာ့ တရားနာဖုိ႔အတြက္ စကၠ၀ါဠာတရား (သမႏၱာ စကၠ၀ါေဠသု )တဲ့။ ဒါကုိ က်ေနာ္တုိ႔ တစ္ေတြက ငါ့နုိင္ငံပုိင္၊ ငါ့လူမ်ဳိးပုိင္နဲ႔ မူပုိင္ေတြလုပ္ပစ္ထားခဲ့တာလဲ ၾကာခဲ့ၿပီ့။ အနိစၥေတြကုိ နိစၥလုိ႔ လုပ္ခဲ့တာေပါ့။

ဘုရားဂုုဏ္ေတာ္ကုိးပါးမွာလဲ ”သတၳာ ေဒ၀မႏုႆာနံ“ လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဆုိလုိရင္းကေတာ့ “နတ္၊လူတုိ႔ရဲ႕ဆရာဟာ ငါဘုရားပဲကြာ”တဲ့ေလ။ ေနာက္တစ္ခုက “ မႏုႆတၱဘာေ၀ါ ဒုလႅေဘာ” ”လူျဖစ္ခဲတယ္“တဲ့ေလ ။ ဘယ္နဳိင္ငံကလူလုိ႔လဲ မခဲြျခားခဲ့ပါဘူး။ “ လူ” လုိ႔ပဲသာမန္ သုံးခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ေနရာ ၊ဘယ္နုိင္ငံ၊ ဘယ္လုိ၀တ္စားဆင္ထုံးဖဲြ႕မွဳေတြနဲ႔ လူေတြပါလုိ႔ိ သတ္မွတ္ခ်က္မထားခဲ့ပါဘူး။ ဒါကုိ ငါတုိ႔က မုိက္မွားစြာနဲ႔ ငါတုိ႔လူမ်ဳိးအတြက္သာလုိ႔ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဘာင္က်ဥ္းက်ဥ္းၾကားမွာ ကုိယ့္ဘာသာကုိပဲ ဘာသာ၀င္ဇာတ္သြင္း အက်ဥ္းခ်ခဲ့ၾကပါတယ္။ ငါ့ဘာသာငါပဲ အက်ဥ္းက်ေအာင္ ငါလုပ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဘာသာ၀င္ဆုိတာေတြနဲ႔ ခဲြျခားခဲ့ၾကတယ္။ မူစလင္၊ခရစ္ယာန္ဆုိတဲ့ ပညတ္ေတြနဲ႔ ရန္မူဖုိ႔ ႀကဳိးစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ကုိယ္စီေမြးရာပါ တပ္လာၾကတဲ့ မ်က္မွန္စိမ္းေတြေပါ့။ ဗုဒၶက ဘာသာ၀င္တစ္ခုအေနနဲ႔ မေဟာၾကားခဲ့တာကုိ ငါတုိ႔က ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ပဲ ဘာသာ၀င္လုိ႔ ေဘာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေလာကမွာ ေရတုိ႔ ေလတုိ႔ဟာ သတၱ၀ါအာလုံးအတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိေလသာဆယ္ပါး( အက်ဥ္းအားျဖင့္ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ) ေတြဟာ ဘယ္သူပဲ လြန္က်ဳးပါေစ ဘာသာစကားမရွိပဲနဲ႔ကုိ အက်ဳိးေပးတာပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မဟုတ္သူေတြလဲပဲ မ်က္ႏွာမလုိက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ စကၠ၀ဠာတရား( Universal True) လုိ႔ ေျပာခဲ့ၾကတာေပါ့။

ငါတုိ႔ ဘုရားေလာင္းဟာ ဒီပကၤရာလက္ထက္မွသည္ ယခုဘဒၵကမၻာတြင္ ဘုရားမျဖစ္မီ အခ်ိန္ထိ အေလာင္းေတာ္ဘ၀အတြင္း ဘုရားပြင့္ရာကာလနဲ႔ ၂၄ ဆူပဲ ႀကဳံဆုံပါခဲ့တယ္လုိ႔ အေျချပဳပ႒ာန္းမွာဆုိပါတယ္။ အဲဒီဘုရား ၂၄ ဆူနဲ႔ ေတြျမင္ခဲ့ရလုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လုိ႔ ပညတ္ကပ္ေပးရင္ (Label)ကပ္ေပးလုိ႔ ရေကာင္းေပမယ့္ သုညကမၻာ အသေခ်ၤေတြမွာ ဘုရားေလာင္းက ဘယ္ဘာသာ၀င္အျဖစ္နဲ႔ ပါရမီျဖည့္က်င့္ေနခဲ့တာလဲေပါ့။ ယခုအခါမွာ မူဆလင္တံဆိပ္ေတြ၊ ခရစ္ယာန္တံဆိပ္ေတြ၊ ဂ်ဳး၊ ဆိခ္၊ ဟိႏၵဴ ဆုိတဲ့ ပညတ္တံဆိပ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုိ ျဖဳန္းတီးပစ္ရင္း ပညတ္တရားေတြေအာက္ ပိျပားေနခဲ့တာဟာလဲ ငါတုိ႔ပါပဲ။

ဗုဒၶက ပုဂၢဳိလ္၊ ႏုိင္ငံ၊ က်ား၊မ၊ မခဲြျခားပဲ သာမန္ေဟာထားတဲ့ ဂါထာတစ္ပုဒ္က ဒီလုိပါ။
သဗၺပါပႆ အကာရဏံ၊ ကုသလႆ ဥပသမၸဒါ ။
သစိတၱပရိေယာဒါပနံ၊ ဧတံ ဗုဒၶနသာသနံ။
ဆုိလုိခ်က္။ ။ မေကာင္းမွဳေရွာင္၊ ေကာင္းမွဳေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္ စိတ္ကုိထားတဲ့။
( ဗုဒၶဘာသာ၀င္အတြက္သာ သီးသန္႔ေတာ့မဟုတ္ေပေလာက္ဘူး။)

ဘယ္သူေတြက အကုသုိလ္လုပ္လုပ္ အကုသုိလ္အက်ိဳးကုိေတာ့ လုပ္သူရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူေတြက ကုသုိလ္လုပ္လုပ္ ကုသုိလ္အက်ဳိးကုိေတာ့ လုပ္သူရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံ ၊ လူမ်ဳိး၊ အ၀တ္အစား၊ က်ား၊မ၊ ႀကီး ၊ ငယ္ေတြနဲ႔ ဆုိင္တယ္ ၊ မဆုိင္ဘူးလား ဆုိတာကုိလဲ ငါက အၿမဲတမ္း အခ်ိန္ကုန္ခံ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနခဲ့ပါတယ္။ ငါ့ ပါးစပ္ကေတာ့ ”သမႏၱာ စကၠ၀ါေဠသု၊ အႏၱရာ ဂစၦႏၱဳ ေဒ၀တာ”လုိ စကၠ၀ါဠာမွာ ရွိတဲ့ နတ္ေတြကုိ တရားနာဖုိ႔ ဖိတ္ခဲ့ေပမယ့္ ငါကုိယ္တုိင္က်ေတာ့ အတၱအခန္းက်ဥ္းမွာ ပုန္းကြယ္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စတဲ့ကိေလသာနာမ္တရားေေတြကုိ မူပုိင္လုပ္ထားတဲ့ အတၱအခန္းက်ဥ္းထဲက ပုိင္ရွင္အမွန္ကုိ ငါရွာေဖြေနခဲ့ၿပီ္။