အိပ္မက္ခ်စ္သူေတြက ရြက္လြင့္လာခဲ့ၾကၿပီ

မလာနဲ႔ မတားဆီးခဲ့သူ၊
မျပန္နဲ႔ မေျပာဘူး ခ်စ္သူ၊
ကုိယ္ဟာ ဖြင့္လုိ႔ထားတဲ့ တံခါးေလးတစ္ခ်ပ္၊
အလြယ္တကူ မမုန္းတတ္ခဲ့သူ၊ အလြယ္တကူ မခ်စ္နဲ႔ခ်စ္သူ၊
ကုိယ္ဟာႏွလုံးသားရွိသူ မငုိခ်င္ခဲ့…………..

မဒီရဲ႕ ”အိပ္မက္ခ်စ္သူ“ ေတးသံစဥ္ကုိ နားေထာင္ယင္း စိတ္ကူးေတြက တက္မပါတဲ့ ေရယာဥ္တစ္စီးလုိပဲ လြင့္ေမ်ာကာစီးပါလာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ ကမၻာ့လူသားေတြဟာ အိမ့္မက္ခ်စ္သူေတြပဲမဟုတ္ၾကပါလား။

လြန္ခဲ့ၿပီးအတိတ္ေတြကေကာင္းခဲ့တဲ့အာရုံေတြကုိေရာ၊ ဆုိး၀ါးခဲ့တဲ့အာရုံေတြကုိပါ အမွတ္သညာယာဥ္ေပၚကုိ ဆဲြေခၚတင္လုိက္ၿပီး ႀကံႀကံဖန္ဖန္ တုန္႔္ျပန္ၾကပါတယ္။ မေရာက္ေသးတဲ့ ေကာင္းေကာင္း၊ ဆုိးဆုိးအာရုံေတြကုိလဲ (Hope)ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး ခံစားတုံ႔ျပန္မွဳ(Reaction)ေပးၾကျပန္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ လက္ရွိပစၥဳပၸန္မွာပဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လုပ္ေဆာင္စရာေတြကုိ အတိတ္အနာဂတ္အေတြးေတြနဲ႔ မေရာေထြးပစ္ဘဲ လုပ္ေဆာင္သင့္ၾကပါတယ္။ အေတြးေတြက ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္လမ္းကုိ ဖင့္ေႏွးေစ၊ လင့္ဟင္းေစတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။
အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္အာရုံေတြက ပကတိျဖဴစင္ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္္ခြန္အားကုိ ညစ္ႏြမ္းေစ၊ ေပ်ာ့ညံ့ေစခဲ့ၾကပါတယ္။ အလုိင္းမင္းမခ်ိန္ထားတဲ့ယာဥ္တစ္စီးလုိပဲ ဘဲ့လန္႔ခ်္(Balance)မျဖစ္တဲ့ ဘီးေတြနဲ႔လမ္းမေပၚမွာ ေမာင္းရတာ ေႏွာက္ေႏွးေစသလုိေပါ့။

အေတြးေတြေရာေႏွာထားတဲ့စိတ္ဓာတ္္ဟာ ဘယ္အလုပ္ကုိပဲ လုပ္လုပ္ ေႏွးေကြး ဖင့္ေႏွး၊ယုတ္ေလ်ာ့ေစတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။ ဘာနဲ႔သြားတူျပန္သလဲဆုိေတာ့ ေရေရာထားတဲ့ ဒီဇယ္ဆီနဲ႔သြားတူေနျပန္ပါတယ္။ ေရေရာဆီပါတဲ့ ကားကုိေမာင္းရတာ လုိရာခရီးကုိအခ်ိန္မီေရာက္ဖုိ႔ ဖင့္ေႏွးေစပါတယ္။ အေတြးအာရုံေတြန႔ဲ ေရာစပ္ထားတဲ့ စိတ္နဲ႔ စာဖတ္ရတာ အရသာ မထိရွလွပါဘူး။ အတိတ္နဲ႔အနာဂတ္ေတြဆီကုိခဏခဏေရာက္ေရာက္သြားတတ္တဲ့ အေတြးအာရုံေတြက လက္ရွိဖတ္ေနဆဲ ပစၥဳပၸန္စာဖတ္အာရုံကုိ ထုံထုိင္းတု႔ံဆုိင္းေစပါတယ္။ ဒါကုိပဲ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္လုိ႔ အမည္ကင္ပြန္းတပ္ၾကတာလားမသိပါဘူး။ ဘ၀သံသရာခရီးေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အဖုိ႔မွာ အတိတ္အနာဂတ္အာရုံေတြမ်ားစြာ ေပြ႕ပုိက္လ်က္ အာရုံ၀န္ေတြပိကာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့သူေတြမဟုတ္ပါလား။

မဇၥ်ိမနိကာယ္၊ ဥပရိပဏၰာသပါဠိ၊ ၀ိဘဂၤ၀ဂ္ မွာေတာ့ တစ္ခ်ိန္က ဒီလုိ မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။

၁။ အတီတံ နာႏြာဂေမယ် ၊ နပၸဋိကေခၤ အနာဂတံ။
ယဒတီတံ ပဟီနံ တံ ၊ အပၸတၱဥၥ အနာဂတံ ။
၂။ ပစၥဳပၸႏၷဥၥ ေယာ ဓမၼံ ၊ တတၳ တတၳ ၀ိပႆတိ ။
အသံဟီရံ အသံကုပၸံ ၊ တံ ၀ိဒြါ အႏုျဗဴဟေယ ။
၃။ အေဇၹ၀ ကိစၥမာတပၸံ ၊ ေကာ ဇညံ မရဏံ သုေ၀။
န ဟိ ေနာ သဂၤရံ ေတန၊ မဟာေသေနန မစၥဳနာ။

ဆုိလုိခ်က္။ ။
၁။ အတိတ္ေတြက က်န္ရစ္ေနခဲ့ပါၿပီ၊
အနာဂတ္ေတြကလဲ ေရာက္မလာေသးပါဘူး။
၂။အတိတ္အစြန္းမွာေရာ အနာဂတ္အစြန္းမွွာပါ တြယ္ကပ္မေနေတာ့ဘဲ ပစၥဳပၸန္ ပဇၥ်ိမပဋိပဒါအလယ္လမ္းမွာပဲ အက်ဳိးရွိရွိ ဇဲြနပဲနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ၾကပါေတာ့။(ဆ႒မအာရုံဇာတ္ကားမွာေတာ့ လူနဲ႔ဓားကုိ တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ေလ့က်င့္ထားပါတဲ့့)
၃။အခုလုပ္စရာေတြကို အခုပဲေကာင္းေကာင္းလုပ္လုိက္စမ္းပါ၊
မနက္ျဖန္ တဘက္ခါဆုိတာ မေသခ်ာမေရရာပါဘူး။
ေသးမင္းက ငါတုိ႔ဘ၀ေတြကုိ စေတးပစ္ဖုိ႔ ေတြ႔ရာသခၤ်ဳိင္း ဓားမဆုိင္းဘဲ ေစာင့္ေနခဲ့ၿပီ။
..................................
ငယ္ငယ္ကတည္းက ျပင္ပအာရုံေတြကုိပဲ က်က္စားတတ္တဲ့အထုံပါလာတဲ့ စိတ္ကေတာ့ ကုိယ္က်က္စားရာ ပတ္၀န္းက်င္ကအရာေတြကုိ အမွတ္သညာနဲ႔ တစ္ျဖည္းျဖည္းသုိမွီးသိမ္ဆည္းလာရာကေန စိတ္ေတြေပၚမွာ ေဆးေရာင္စုံေတြဆုိး၊ တံဆိပ္(label)ေတြခတ္ႏွိပ္လာမိၾကပါတယ္။ ကာလေတြၾကာလာေတာ့လဲ အေလ့အထ၀ါသနာေဟာင္း(Old Habitual Batten) အေနနဲ႔ ပုံစံခြက္ထဲသြတ္သြင္ယူတဲ့အက်င့္ပါလာၾကပါတယ္။
ၾကားဖူးတဲ့ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကုိ ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ျပရယင္ေတာ့………….

တစ္ခါတုန္းက ဇင္ရဟန္းႏွစ္ပါး တစ္ခရီးတည္း အတူသြားၾကပါသတဲ့။ လမ္းခရီးတစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ေတာင္က်စမ္းေခ်ာင္းကေလးတစ္ခုဆီကုိေရာက္လာၾကပါတယ္။ မုိးဦးက်စ ေခ်ာင္းေရက ေရစီးသန္ေနေလေတာ့ ကီမုိႏုိ၀တ္စုံနဲ႔ ကမ္းတစ္ဖက္ကုိ ကူးဖုိ႔ ခ်ီတုံခ်ီခ်ျဖစ္ေနရွာတဲ့ ဂ်ပန္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ၾကသတဲ့ေလ။

ဟုိဘက္ကူးဖုိ႔ ေၾကာက္ေနရွာတဲ့ ကေလးမေလးကုိ ရဟန္းတစ္ပါးက မေျပာမဆုိနဲ႔ ေပြ႔ယူလုိက္ကာ ေခ်ာင္းကုိျဖတ္ကူၿပီး ခ်ထားလုိကခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီရဟန္းႏွစ္ပါးက သြားလုိရာခရီးကုိ ဆက္လက္ၾကြခဲ့ၾကပါတယ္။ ကေလးမေလးကုိ မကူညီတဲ့ က်န္ရဟန္းတစ္ပါးက လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ မေနာ စိတ္အစဥ္(မေနဒြါရ၀ီထိ-Mind Thought Procession)မွာ ” အင္း…. ဒီကုိယ္ေတာ့္ႏွယ္ ၊ ၀ိနည္းေတြထဲမွာ မာတုဂါမေတြကုိ ရဟန္းတုိ႔က မေတြ႕ထိေကာင္းဘူးလုိ႔ ေျပာထားလ်က္ပါနဲ႔ ဒီကုိယ္ေတာ္ကေတာ့ မအပ္မရာလုပ္လာခဲ့ၿပီ“ ၊ ”အမ်ားတစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ျမင္ေတြ႕ ၾကားသိခဲ့ရင္ ကဲ့ရဲ႕စရာပဲဲ ။ မအပ္မရာကုိလုပ္လုိက္တာပဲ“၊ အဲဒီလုိ အေတြးေရယာဥ္ေၾကာမွာ ေမ်ာစီးၿပီး ေက်ာင္းသခၤန္းအထိဆုိက္ေရာက္လာသတဲ့။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ သူသေဘာမက်၊ မေက်နပ္ခဲ့တဲ့အရာကုိ ေပြ႔ယူကူညီခဲ့တဲ့ရဟန္းကုိ ဖြင့္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ေပြ႔လာခဲ့တဲ့ ရဟန္းက အဲဒီအေတြးၾကားမွာေမ်ာစီးလာတဲ့ ရဟန္းကုိ ဒီီလုိျပန္ေျပာလုိက္သတဲ့။
” ေအာ္… အရွင္ဘုရားက အဲဒီကေလးမေလးကုိ ေက်ာင္းသခၤန္းအထိ(မေနာဒြါရ၀ီထိနဲ႔)သယ္ယူလာတုန္းပဲကုိး၊ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီ္ေနရာမွာပဲ ခ်ထားခဲ့ပါၿပီ“ တဲ့ေလ။

ဒီလုိပဲ လူသားေတြကေတာ့ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ငါးပါးအာရုံ (ပဥၥဒြါရ၀ီထိ- Five-Sensational Thought Procession)နဲ႔ ေတြ႕ထိခံစားလာရၿပီးသမွ် အတိတ္အာရုံေတြကုိေရာ၊ မေတြ႕မထိမခံစားေသးရတဲ့ အနာဂတ္အာရုံေတြကုိပါ လက္ရွိ ပစၥဳပၸန္အာရုံနဲ႔ ေရာဆီလုိ ေရာေႏွာရတာကုိ ၀ါသနာပါ(Accustom)လာခဲ့ၾကတယ္။ အေလ့အထေဟာင္းတစ္ခုအေနျဖင့္လည္း တုံျပန္မွဳ (Reaction)ေတြလုပ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

ဥပမာေနာက္တစ္နည္းထပ္ေပးရယင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္မွာ အနာေျခာက္ခုျဖစ္ေနပါတယ္။ အနာေျခာက္ခုျဖစ္ေနတဲ့လက္ကုိ ဆားငန္ေရထဲ စိမ္လုိက္ယင္ေတာ့ ေျခာက္ေနရာက စပ္ဖ်င္းဖ်င္းခံစားၾကရပါတယ္။ အနာေလးခုရွိတဲ့လက္ကုိ ဆားေရစိမ္ယင္ေတာ့ ေလးေနရာနာမွာ နာမွာပါပဲ။ အနာ(Mental Defilements)တစ္ခုမွ မရွိတဲ့ လက္ကုိ စိမ္ယင္ေတာ့ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းေ၀ဒနာကုိ မခံစားရေတာ့ပါဘူး။

လူေတြမွာလဲ မ်က္စိအနာမွသည္ စိတ္အနာအထိ ေမြးရာပါ အေပါက္ေျခာက္ခု(ဆအာယတန-Six Bases)ပါလာၾကတယ္။ အဲဒီမ်က္စိမွသည္ စိတ္အထိအနာေပါက္ေတြဟာ အာရုံံဆုိတဲ့ ဆားငန္ေရ(Senses)နဲ႔ထိတဲ့အခါက်ေတာ့စပ္ဖ်င္းဖ်င္း(ေ၀ဒနာ-Sensation)ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ဒီလုိစပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ေဆာက္္တည္ရာမရ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အနာေပါက္ေတြကုိ ခဏတာကုသဖုိ႔ လိမ္းေဆးေတြေရာ ၊ ေသာက္ေဆးေတြကိုပါ ရွာေဖြဖုိ႔ ေျပးလႊားေနၾကရပါတကားလုိ႔ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားစပ္ဆုိထားတဲ့
“မုိက္မလင္းႏုိင္ဘူး၊ ၿမိဳက္ခင္းညာဆီမွာ၊
ခါေတာ္မွီသီမေ၀့ႏုိင္ဘူး၊ ဒီေကြ႕တြင္ ေန႔ကုန္ေမ်ာျပန္ရ၊
အေတာဘယ္မသတ္နဳိင္တဲ့ ရဟတ္ေဗြ”
ဆုိတာကုိ ညဥ္းတြားေနမိျပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ရွာေဖြခဲ့သမွ်ေဆးေတြဟာ ဗုဒၶေပးခဲ့တဲ့ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာေဆး ေတြမဟုတ္ေလေတာ့ ေရာဂါက အျမစ္ျပတ္ မေပ်ာက္ဘဲျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေသာသူေတြကလဲ ေရာဂါေပ်ာက္မည္အထင္္ျဖင့္ ေဆးညြန္းေဆးစာကုိပဲ ဖတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ လိမ္းရုံပဲ လိမ္းၾကတယ္(သမာဓိ)။ လိမ္းေတာ့ ခဏတာေပ်ာက္ပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ အညြန္းမဖတ္ပဲ ေသာက္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့ ေဆးညြန္းနဲ႔ ေဆးကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္မေသာက္ၾကျပန္ဘူး။ ဒါနဲ႔ အနာေတြက အျမစ္ျပတ္ မေပ်ာက္ဘဲ ျပန္ျပန္ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။

အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္အပါအ၀င္ ပုထုဇဥ္လူသားေတြဟာ အနာရူးေတြ၊ကိေလသာရူးေတြပါပဲ၊
( ပုထုဇၹေနာ ဥမၼတၱေကာ)လုိ႔ ေျပာခဲ့ၾက၊ဆုိခဲ့ၾကတာေနမွာပါပဲ ။ အနာေတြမရွိတဲ့လက္ေတြျဖစ္ေနၿပီဆုိယင္ေတာ့ ဆားငန္ေရနဲ႔စိမ္ေပမယ့္လည္း စပ္ဖ်င္းဖ်င္းေ၀ဒနာကုိေတာ့ ခံစားရေတာ့မယ္မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ (ကိေလသာ)အနာေပ်ာက္တဲ့သူေပါ့ဗ်ာ။ ၿဗဟၼာေတြမွာေတာ့ ဘုရားဖူးဖုိ႔အတြက္ မ်က္စိနဲ႔ တရားနာဖုိ႔အတြက္ နား ဆုိတဲ့ အနာေပါက္ႏွစ္ခုပဲပါတယ္ဆုိပဲ။

အင္း…………..ဒီလုိနဲ႔ မဒီရဲ႕ ”အိပ္မက္ခ်စ္သူ“ ေတးသြားသံစဥ္က တိတ္သြားခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ့္အေတြးေရယာဥ္မွာေတာ့ မရပ္ႏုိင္ေသးဘဲ(သတိ)ေလွာ္တက္တစ္ခုကုိ တပ္ဆင္လုိက္ၿပီး လွဳိင္းကလဲႀကီး ေလကလဲထန္ ကမ္းမျမင္၊လမ္းမျမင္ သမုဒ္ပင္လယ္ျပင္မွာ ၀ဲၾသဃစုပ္မသြားခင္ တစ္္ဖက္ကမ္းဆီကုိ သစၥာရွာပုံေတာ္ခရီးအတြက္ ဆက္လက္ရြက္လႊင့္ရအုံးမယ္ေလ။ ကဲ ျမန္ျမန္ေလးလႊင့္ၾကစုိ႔လား