ကာလံ။ ။လူသားေတြက မရွိတဲ့ အခ်ိန္ကုိ အရွိလုပ္ၿပီး သူ႔ကုိ ေဘာင္က်ဥ္းက်ဥ္းထဲကုိ လုိက္သြင္းလုိက္ၾကပါတယ္။ ၿပီီးေတာ့ ၁ မွ ၁၂ ထိ၊ (၀ါ) ၁ မွ ၂၄ အထိ ကင္းပြန္းတပ္ေပးလုိက္ၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ အၿပဳံးမပ်က္ခဲ့ပါဘူး။ သူက တကယ္မွ မရွိတာကိုး။ အဲဒီမရွိတာကုိပဲ အရွိလုပ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔က ဂုဏ္ယူ၀င္ၾကြားစြာ အခ်ိန္ကုိ နုိင္နင္းစြာ ေဘာင္ခတ္ထားႏုိင္တဲ့ အ၀ုိင္းထဲကုိ ထည့္သြင္းၿပီး အရံသင့္တီထြင္ထားတ့ဲ ဂဏန္းသခၤ်ာေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထားလုိက္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီကတည္းက လြတ္ေျမာက္ျခင္းမွ ေဘာင္ကြပ္ထားတဲ့ အက်ဥ္းစခန္းတစ္ခုသုိ႔ လူသားေတြကုိယ္တုိင္ ဦးတည္ခ်ီတက္ခဲ့ၾကၿပီ။
ဖမ္းခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကုိ အ၀ိုင္းလုိကတစ္မ်ဳိး ေလးေထာင္သ႑ာန္က တစ္သြယ္နဲ႔ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ အိမ္ထဲမွာသိမ္းထားလာၾကတယ္္။ ၾကာလာေတာ့ (စိတ္မခ်တာလဲပါတာေပါ့) သြားေလရာ ယူသြားလုိ႔ရေအာင္ မိမိနဲ႔အတူ လက္မွာ လက္ပတ္နာရီသေဘာနဲ႔ မရွိတဲ့ အခ်ိန္ကုိ အရွိလုပ္ပီး သယ္ယူလာၾကျပန္ပါတယ္။ လူသားက အခ်ိန္နာရီကုိ ပတ္ေနတာလား ၊ အခ်ိန္နာရီက လူသားကုိပတ္ေနတာလားလုိ႔ ၀ုိးတ၀ါး ခဲြျခားလုိ႔ မရခဲ့တာပါအမွန္ပါ။
အမွန္တကယ္မရွိတဲ့ အရာကုိ ကုိယ္ဘာသာကုိပဲ အရွိလုပ္ကာ ၀ုိင္းေနတဲ့ ေဘာင္းက်င္းက်င္းထဲမွာ ထည့္သြင္းၿပီး သခ်ၤာႀကဳိးနဲ႔ ခ်ည္္ေႏွာင္ထားႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္က လူသားေတြက သူ႔ကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါခဲ့ဘူး။ သူကသာ လူသားေတြကုိ သူ႔(အခ်ိန္)ေအာက္မွာ ပိျပားသြားေအာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္တာဆုိတာ မသိေကာင္းေလေရာ့သလားလုိ႔ အခ်ိန္က သနားေနသတဲ့။
ေဒသံ။ ။ အရပ္မ်က္နွာမရွိ၊ နယ္နိမိတ္မရွိပါပဲလ်က္ လူေတြက နယ္နိမိတ္ကုိ ငါ့ပုိင္နက္၊ သူ႔ပုိင္နက္ဆုိတာနဲ႔ သတ္မွတ္ပစ္လုိက္ၾကတယ္။ ဗုဒၶက (Sabbe Dhammaa Anatta-All the Things are without a self.Dhp-279) တဲ့ေလ။ ကုိယ့္ကုိယ္ေတာင္ မပုိင္ပါပဲလ်က္ ကုိယ္က တကယ္မရွိတဲ့ ပုိင္နက္ေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ခ်င္ခဲ့တာဟာလဲ အရူးတစ္ေယာက္လုိပါပဲ။
ေဘာ္ဒါလုိင္း (Border Lines)ေတြကုိ သတ္မွတ္ပစ္လုိက္ၾကတယ္။ ေရပုိင္နက္၊ ေျမ ပိုင္နက္၊ ေလပုိင္နက္ စတဲ့ ေ၀ါဟာရစကားလုံးေတြကုိ တီထြင္လုိက္ၿပီး ေဘာင္ခတ္ ေထာင္ခ်ထားလုိက္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပုိက္နက္ေတြကသာ လူသားေတြကုိ ေဘာင္ခတ္ ေထာင္ခ်လုိက္တာဆုိတာ လူသားေတြက မသိေလေရာသေလားလုိ႔ ေဒသက ေလွာင္ေျပာင္သတဲ့။ စိႏၱေက်ာ္သူ ဦးၾသရဲ႕ ရယ္ျခင္းႀကီးသုံးမ်ဳိးအနက္ ေျမႀကီးက ရယ္သည္လုိ႔ မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။အခုေတာ့ ေနရာေဒသကရယ္ေနၿပီေပါ့။
တိရစၦာန္ေတြမွာေတာ့ လူသားေတြလုိ အသိဥာဏ္မဲ့ၿပီး သညာသိေလာက္သာရွိေလေတာ့ သူတုိ႔မွတ္ဥာဏ္ထဲတြင္ နယ္နမိတ္မရွိ၊ အင္မီဂေရးရွင္း(Immigration)နတၳိ၊ ခ်က္ပြဳိင့္(Check Point) မရွိ၊ Visa မလုိ၊ အရပ္မ်က္မွာမရွိ၊ အခ်ိန္မရွိပဲ သူတုိ႔ရဲ႕ သဘာ၀ကေပးတဲ့ အာရုံခံကိရိယာ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ ၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္ ေတြမွာ ရုိက္ခတ္လာတဲ့ တုန္ခါမွဳလွဳိင္း ( Vibration Wave) ကုိ သညာနဲ႔ ဖမ္းၿပီး တစ္ေကာင္ႏွင္ တစ္ေကာင္ အခ်င္းခ်င္းတုံ႔ျပန္ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလက်ျပန္ေတာ့လည္း လူသားမ်ားကုိယ္တုိင္ ဆရာႀကီးလုပ္ တီထြင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ေနရာေတြက လူသားေတြကုိပဲ အက်ဥ္းခ်လာထားတဲ့အတြက္ လူသားေတြက ဒီလုိတမ္းတၾကျပန္ပါတယ္။ ” အင္း ငွက္ကေလးမ်ားလုိ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းလုိ႔ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ၊ ေတာင္ပံပါရင္ မင္းဆီကုိ ”တဲ့ေလ။ ဒါနဲ မၿပီးၾကေသးပါဘူး၊ လြတ္မွဳသေကၤတျဖစ္တဲ့ ငွက္မ်ဳိးမ်ားစြာ ခြတ္ေဒါင္း၊ ဟသၤာငွက္၊ ခုိငွက္၊ သိန္းစြန္ ၊ ဂ်ဳိးၾကာ၊ ေက်း၊ ဂဠဳန္ေတြကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ တံဆိပ္၊ ဒဂၤါျပားေတြမွာ ခတ္ႏွိပ္ထားလုိက္ၾကေသးတယ္။ ဟုိတယ္ေတာင္ ေရႊလိပ္ျပာတဲ့ေလ။
မရွိသည္ကုိ အရွိလုပ္လုိက္ျခင္းသည္ပင္ ေအဒင္ဥယ်ာဥ္ထဲက ပန္းသီးကုိ ခူးစားမိသလုိမ်ဳိး (Sin) ၀ါ (ကိေလသ၀ဋ္) အျပစ္တစ္ခုကုိ က်ေနာ္တုိ႔ လူသားမ်ားက လြန္က်ဴးလာမိၾကၿပီ။ က်ိန္္စာသင့္လူသားေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီ။ အဆုံးမရွိတဲ့ ၀ကၤပါတစ္ခုထဲကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ၀င္ေရာက္ မိလ်က္သားျဖစ္သြားခဲ့တာေပါ့။ မ်ဳိးေစ့ေၾကာင့္ အပင္၊ အပင္ေၾကာင့္ မ်ဳိးေစ့ ၊ မ်ဳိးေစ့မွ အပင္ အမွ်င္ မျပတ္ ေၾကာင္းက်ိဳး္စပ္၍ လည္ပတ္ေနခဲ့ၾကၿပီ။
စကားလုံးေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပလုိ႔မရေကာင္းတဲ့ ကိေလသာနာမ္(ေလာဘ စတဲ့)တရားေတြကုိ သမုတိစကားလုံးေတြနဲ႔ မီးထြက္ေအာင္ ပြတ္လာခဲ့ၾကတဲ့တြက္ သီခ်င္း၊ ရတု၊ ရကန္၊ ေတး၊ ကဗ်ာ၊ ေရာ့ခ္၊ ပန္႔ခ္၊ ဟစ္ေဟာ့ ေတြက ဆက္တုိက္ေလာင္ၿမိဳက္လုိ႔ ထြက္ေပၚလာခဲၾကၿပီ။ ၀ဋ္ေၾကြးတစ္ခုကို မ်ဳိးဆက္အလုိက္ သီခ်င္း၊ ကဗ်ာ၊ စာေပ၊ ဂီတ၊ရတု၊ ရကန္ေတြနဲ႔ အေၾကြးဆပ္ရင္း အခ်ိန္ေတြကုိ ငါတုိ႔ ေစာင့္စားခဲ့ၾကၿပီ။ မရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ ကုန္လြန္သြားတယ္လုိ႔ မွတ္ထင္ေနၾကၿပီး လမ္းဆုံမွာ အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္စားခဲ့ၾကတာလဲ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့လမ္းေလွ်ာက္စက္ေပၚမွာ ေရာက္ႏုိး ေရာက္ႏုိးနဲ႔ မေမာမပမ္းေလွ်ာက္ခဲ့လွမ္းခဲ့တာနဲ႔ တူေနပါၿပီ။
ေရ၊ ေရခဲ၊ ေရခုိး၊ ျမဴႏွင္းေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲမွဳ( Interaction of Changing) သဘာ၀အမွန္ကုိ မသိခဲ့ေလေတာ့ “ ယေန႔ အေၾကြးမေရာင္းပါ” စာတန္းက အေၾကြး၀ယ္သူေတြကုိ ရပ္တန္႔လုိ႔ ရႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ ယေန႔ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြားထဲက တစ္ခုေသာယေန႔ထဲမွာ ငါအိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ၿပီး ျပန္ႏုိးလာေတာ့လဲ ယေန႔ပဲ ျပန္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အရွိနဲ႔အသိ လုိင္းမမိလုိ႔ ကြန္နက္ရွင္ေတြ အႀကိမ္အႀကိမ္ လွဳပ္ခါလုိ႔ေနပါၿပီ (it is unbalanced the connectivity of mind and matter)။ငါလမ္းေလွ်ာက္အခါ သာေနတဲ့ လမင္းၾကီးကပါ ငါ့နဲ႔အတူ လုိက္ပါေနတယ္လုိ႔ ထင္ထားခဲ့တဲ့ ကေလးအေတြးေတြကုိ စြန္ပစ္လုိက္ဖုိ႔ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ေနရာေဒသတုိ႔ရဲ႕ အျပင္ဘက္က တစ္ေနရာရာဆီကုိ ခဏတာေလး ထြက္ေျပးေနခ်င္မိပါတယ္။
၀ိသုဒၶိမဂ္၊ဒုတိယပုိင္း၊ ပုိဒ္ေရ( ၆၈၉ )မွာ ဒီလုိေျပာထားပါတယ္။
Ditthi bandhanabaddhaa te, Tanhnaasotena vuyhare;
Tnnhaasotena vuyhantaa , na te dukkhaa pamuccare;
(Visuddhimagga-vol-II. P.517)
ဆုိလုိခ်က္။ ။
အယူအဆ(ဒိ႒ိ၊၆၂)ေတြနဲ႔ ခ်ဥ္ေႏွာင္ခံထားရတဲ့သူေတြဟာ တဏွာလ်ဥ္ေၾကာ နစ္ေမ်ာၾက၏။ တဏွာလ်ဥ္ေၾကာ နစ္ေမ်ာရသူတုိ႔အတြက့္ ၀ဋ္ဆင္းရဲဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္မွဳ အမွန္မရနုိင္ၾကပါ။
မွတ္ခ်က္။ ။Time and Space from the Point Of Ultimate Truth မွခံစားတင္ျပထားပါသည္။
ဖမ္းခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကုိ အ၀ိုင္းလုိကတစ္မ်ဳိး ေလးေထာင္သ႑ာန္က တစ္သြယ္နဲ႔ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ အိမ္ထဲမွာသိမ္းထားလာၾကတယ္္။ ၾကာလာေတာ့ (စိတ္မခ်တာလဲပါတာေပါ့) သြားေလရာ ယူသြားလုိ႔ရေအာင္ မိမိနဲ႔အတူ လက္မွာ လက္ပတ္နာရီသေဘာနဲ႔ မရွိတဲ့ အခ်ိန္ကုိ အရွိလုပ္ပီး သယ္ယူလာၾကျပန္ပါတယ္။ လူသားက အခ်ိန္နာရီကုိ ပတ္ေနတာလား ၊ အခ်ိန္နာရီက လူသားကုိပတ္ေနတာလားလုိ႔ ၀ုိးတ၀ါး ခဲြျခားလုိ႔ မရခဲ့တာပါအမွန္ပါ။
အမွန္တကယ္မရွိတဲ့ အရာကုိ ကုိယ္ဘာသာကုိပဲ အရွိလုပ္ကာ ၀ုိင္းေနတဲ့ ေဘာင္းက်င္းက်င္းထဲမွာ ထည့္သြင္းၿပီး သခ်ၤာႀကဳိးနဲ႔ ခ်ည္္ေႏွာင္ထားႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္က လူသားေတြက သူ႔ကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါခဲ့ဘူး။ သူကသာ လူသားေတြကုိ သူ႔(အခ်ိန္)ေအာက္မွာ ပိျပားသြားေအာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္တာဆုိတာ မသိေကာင္းေလေရာ့သလားလုိ႔ အခ်ိန္က သနားေနသတဲ့။
ေဒသံ။ ။ အရပ္မ်က္နွာမရွိ၊ နယ္နိမိတ္မရွိပါပဲလ်က္ လူေတြက နယ္နိမိတ္ကုိ ငါ့ပုိင္နက္၊ သူ႔ပုိင္နက္ဆုိတာနဲ႔ သတ္မွတ္ပစ္လုိက္ၾကတယ္။ ဗုဒၶက (Sabbe Dhammaa Anatta-All the Things are without a self.Dhp-279) တဲ့ေလ။ ကုိယ့္ကုိယ္ေတာင္ မပုိင္ပါပဲလ်က္ ကုိယ္က တကယ္မရွိတဲ့ ပုိင္နက္ေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ခ်င္ခဲ့တာဟာလဲ အရူးတစ္ေယာက္လုိပါပဲ။
ေဘာ္ဒါလုိင္း (Border Lines)ေတြကုိ သတ္မွတ္ပစ္လုိက္ၾကတယ္။ ေရပုိင္နက္၊ ေျမ ပိုင္နက္၊ ေလပုိင္နက္ စတဲ့ ေ၀ါဟာရစကားလုံးေတြကုိ တီထြင္လုိက္ၿပီး ေဘာင္ခတ္ ေထာင္ခ်ထားလုိက္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပုိက္နက္ေတြကသာ လူသားေတြကုိ ေဘာင္ခတ္ ေထာင္ခ်လုိက္တာဆုိတာ လူသားေတြက မသိေလေရာသေလားလုိ႔ ေဒသက ေလွာင္ေျပာင္သတဲ့။ စိႏၱေက်ာ္သူ ဦးၾသရဲ႕ ရယ္ျခင္းႀကီးသုံးမ်ဳိးအနက္ ေျမႀကီးက ရယ္သည္လုိ႔ မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။အခုေတာ့ ေနရာေဒသကရယ္ေနၿပီေပါ့။
တိရစၦာန္ေတြမွာေတာ့ လူသားေတြလုိ အသိဥာဏ္မဲ့ၿပီး သညာသိေလာက္သာရွိေလေတာ့ သူတုိ႔မွတ္ဥာဏ္ထဲတြင္ နယ္နမိတ္မရွိ၊ အင္မီဂေရးရွင္း(Immigration)နတၳိ၊ ခ်က္ပြဳိင့္(Check Point) မရွိ၊ Visa မလုိ၊ အရပ္မ်က္မွာမရွိ၊ အခ်ိန္မရွိပဲ သူတုိ႔ရဲ႕ သဘာ၀ကေပးတဲ့ အာရုံခံကိရိယာ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ ၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္ ေတြမွာ ရုိက္ခတ္လာတဲ့ တုန္ခါမွဳလွဳိင္း ( Vibration Wave) ကုိ သညာနဲ႔ ဖမ္းၿပီး တစ္ေကာင္ႏွင္ တစ္ေကာင္ အခ်င္းခ်င္းတုံ႔ျပန္ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလက်ျပန္ေတာ့လည္း လူသားမ်ားကုိယ္တုိင္ ဆရာႀကီးလုပ္ တီထြင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ေနရာေတြက လူသားေတြကုိပဲ အက်ဥ္းခ်လာထားတဲ့အတြက္ လူသားေတြက ဒီလုိတမ္းတၾကျပန္ပါတယ္။ ” အင္း ငွက္ကေလးမ်ားလုိ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းလုိ႔ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ၊ ေတာင္ပံပါရင္ မင္းဆီကုိ ”တဲ့ေလ။ ဒါနဲ မၿပီးၾကေသးပါဘူး၊ လြတ္မွဳသေကၤတျဖစ္တဲ့ ငွက္မ်ဳိးမ်ားစြာ ခြတ္ေဒါင္း၊ ဟသၤာငွက္၊ ခုိငွက္၊ သိန္းစြန္ ၊ ဂ်ဳိးၾကာ၊ ေက်း၊ ဂဠဳန္ေတြကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ တံဆိပ္၊ ဒဂၤါျပားေတြမွာ ခတ္ႏွိပ္ထားလုိက္ၾကေသးတယ္။ ဟုိတယ္ေတာင္ ေရႊလိပ္ျပာတဲ့ေလ။
မရွိသည္ကုိ အရွိလုပ္လုိက္ျခင္းသည္ပင္ ေအဒင္ဥယ်ာဥ္ထဲက ပန္းသီးကုိ ခူးစားမိသလုိမ်ဳိး (Sin) ၀ါ (ကိေလသ၀ဋ္) အျပစ္တစ္ခုကုိ က်ေနာ္တုိ႔ လူသားမ်ားက လြန္က်ဴးလာမိၾကၿပီ။ က်ိန္္စာသင့္လူသားေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီ။ အဆုံးမရွိတဲ့ ၀ကၤပါတစ္ခုထဲကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ၀င္ေရာက္ မိလ်က္သားျဖစ္သြားခဲ့တာေပါ့။ မ်ဳိးေစ့ေၾကာင့္ အပင္၊ အပင္ေၾကာင့္ မ်ဳိးေစ့ ၊ မ်ဳိးေစ့မွ အပင္ အမွ်င္ မျပတ္ ေၾကာင္းက်ိဳး္စပ္၍ လည္ပတ္ေနခဲ့ၾကၿပီ။
စကားလုံးေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပလုိ႔မရေကာင္းတဲ့ ကိေလသာနာမ္(ေလာဘ စတဲ့)တရားေတြကုိ သမုတိစကားလုံးေတြနဲ႔ မီးထြက္ေအာင္ ပြတ္လာခဲ့ၾကတဲ့တြက္ သီခ်င္း၊ ရတု၊ ရကန္၊ ေတး၊ ကဗ်ာ၊ ေရာ့ခ္၊ ပန္႔ခ္၊ ဟစ္ေဟာ့ ေတြက ဆက္တုိက္ေလာင္ၿမိဳက္လုိ႔ ထြက္ေပၚလာခဲၾကၿပီ။ ၀ဋ္ေၾကြးတစ္ခုကို မ်ဳိးဆက္အလုိက္ သီခ်င္း၊ ကဗ်ာ၊ စာေပ၊ ဂီတ၊ရတု၊ ရကန္ေတြနဲ႔ အေၾကြးဆပ္ရင္း အခ်ိန္ေတြကုိ ငါတုိ႔ ေစာင့္စားခဲ့ၾကၿပီ။ မရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ ကုန္လြန္သြားတယ္လုိ႔ မွတ္ထင္ေနၾကၿပီး လမ္းဆုံမွာ အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္စားခဲ့ၾကတာလဲ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့လမ္းေလွ်ာက္စက္ေပၚမွာ ေရာက္ႏုိး ေရာက္ႏုိးနဲ႔ မေမာမပမ္းေလွ်ာက္ခဲ့လွမ္းခဲ့တာနဲ႔ တူေနပါၿပီ။
ေရ၊ ေရခဲ၊ ေရခုိး၊ ျမဴႏွင္းေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲမွဳ( Interaction of Changing) သဘာ၀အမွန္ကုိ မသိခဲ့ေလေတာ့ “ ယေန႔ အေၾကြးမေရာင္းပါ” စာတန္းက အေၾကြး၀ယ္သူေတြကုိ ရပ္တန္႔လုိ႔ ရႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ ယေန႔ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြားထဲက တစ္ခုေသာယေန႔ထဲမွာ ငါအိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ၿပီး ျပန္ႏုိးလာေတာ့လဲ ယေန႔ပဲ ျပန္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အရွိနဲ႔အသိ လုိင္းမမိလုိ႔ ကြန္နက္ရွင္ေတြ အႀကိမ္အႀကိမ္ လွဳပ္ခါလုိ႔ေနပါၿပီ (it is unbalanced the connectivity of mind and matter)။ငါလမ္းေလွ်ာက္အခါ သာေနတဲ့ လမင္းၾကီးကပါ ငါ့နဲ႔အတူ လုိက္ပါေနတယ္လုိ႔ ထင္ထားခဲ့တဲ့ ကေလးအေတြးေတြကုိ စြန္ပစ္လုိက္ဖုိ႔ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ေနရာေဒသတုိ႔ရဲ႕ အျပင္ဘက္က တစ္ေနရာရာဆီကုိ ခဏတာေလး ထြက္ေျပးေနခ်င္မိပါတယ္။
၀ိသုဒၶိမဂ္၊ဒုတိယပုိင္း၊ ပုိဒ္ေရ( ၆၈၉ )မွာ ဒီလုိေျပာထားပါတယ္။
Ditthi bandhanabaddhaa te, Tanhnaasotena vuyhare;
Tnnhaasotena vuyhantaa , na te dukkhaa pamuccare;
(Visuddhimagga-vol-II. P.517)
ဆုိလုိခ်က္။ ။
အယူအဆ(ဒိ႒ိ၊၆၂)ေတြနဲ႔ ခ်ဥ္ေႏွာင္ခံထားရတဲ့သူေတြဟာ တဏွာလ်ဥ္ေၾကာ နစ္ေမ်ာၾက၏။ တဏွာလ်ဥ္ေၾကာ နစ္ေမ်ာရသူတုိ႔အတြက့္ ၀ဋ္ဆင္းရဲဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္မွဳ အမွန္မရနုိင္ၾကပါ။
မွတ္ခ်က္။ ။Time and Space from the Point Of Ultimate Truth မွခံစားတင္ျပထားပါသည္။
ေကာင္းလင့္ေတး။
ReplyDelete